Kostya (58), voluit Kostyantyn, is een neurochirurg uit Zaporizja. Nog niet zo lang geleden redde hij levens, werkte hij in steriele operatiekamers en lag het lot van mensen in zijn handen. De mensen stelden hun hoop op hem. Nu woont hij in het verzorgingshuis in Duvaivtsi.
Oorlog
Toen de oorlog uitbrak, ging Kostya door met zijn werk. Stoppen was geen optie. Voor een operatie begon, bad iedereen dat er geen bombardement zou zijn. Maar soms werden die gebeden niet verhoord. En dan moest hij wel door, onder het geweld van explosies, wetend dat het volgende bombardement ook zijn leven kon kosten.
Missie
Kostya leidde een eenvoudig leven. Hij woonde in een slaapzaal, als een student, ook al had hij zich veel meer kunnen veroorloven. Maar hij gaf niet om luxe. Geneeskunde was zijn leven. Anderen redden was zijn missie. Vaak schudde de slaapzaal van de explosies. Nachtelijke aanvallen veranderden bekende straten in ruïnes. Het was angstaanjagend!
Te veel
Op een dag kon Kostya niet uit bed komen. Maanden van spanning, angst en uitputting eisten hun tol. Het was zwart voor zijn ogen, zijn oren suisden, zijn hart ging tekeer alsof het uit z’n lijf wilde springen. Hij werd wakker op de operatietafel. De plek waar hij mensen redde. Maar deze keer was hij degene die gered moest worden.
Hulpeloos alleen?
Het herseninfarct ten gevolge van het harde werken en de spanningen, zorgde voor een enorme schade: de helft van zijn lichaam is verlamd. Hij kan niet meer werken. Zijn eens zo stabiele, zelfverzekerde handen trillen nu. Zijn lichaam is uitgeput. Naaste familie die voor hem kan zorgen, heeft hij niet. Toch is hij niet alleen.
Hoop
Er zijn mensen in het verzorgingshuis die om hem geven en hem liefdevol verzorgen. Dit emotioneert Kostya: “Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe eenzaam immobiele mensen zich voelen. Ik geloofde dat ik dat nooit zou zijn. Maar nu zie ik zoveel zorg, zoveel vriendelijkheid … en ik voel me helemaal niet in de steek gelaten.” Het bord met warm eten dat hij in zijn handen houdt, betekent meer dan voedsel voor de maag: het geeft warmte en steun. Het herinnert hem eraan dat hij niet alleen is.
Dankzij hulp die GAiN bood, zat Kostya afgelopen winter (2024) in een warme kamer met een gevulde maag. “Waar zou ik zijn zonder jullie allemaal?” vraagt hij, terwijl er een vermoeide glimlach op zijn gezicht verschijnt.
Jij kunt helpen
Doneer hier voor Kostya en andere gasten in het verzorgingshuis in Dunaivtsi.