Strijdbaar
Bij het vluchtelingencentrum ‘de Stadspoort’ in Woerden ontmoeten we Alex Bugai (44) uit Oekraïne voor een interview in mei 2023. Vanwege zijn handicap kan hij niet meevechten in het leger en is hij naar Nederland gevlucht. Niettemin is Alex strijdbaar. Al kan hij zich moeilijk verplaatsen door zijn ziekte – die nu in Nederland gediagnostiseerd wordt – toch wil hij zich inzetten waar hij kan. Zo wil hij ook met dit interview een bijdrage leveren aan het welzijn van zijn land en zijn volk.
Ondertussen werkt hij nu, na een periode van stress en slapeloze nachten, actief aan zijn toekomst. Vlak voor ons interview had hij nog een sollicitatiegesprek voor de functie van Software Ontwikkelaar.
Warme deken
Alex komt uit Charkov, een stad die dichtbij de grens met Rusland ligt. Een paar dagen na de inval van Rusland in de Oekraïne vorig jaar werd Charkov het eerste echte doelwit. De Russische soldaten legerden zich al rondom de stad toen Alex vluchtte. Hij vond asiel in Woerden, waar zijn neef al woonde en later zijn zus ook hulp krijgt. Hij is zichtbaar aangedaan als hij vertelt hoe hij in Nederland is opgevangen. Bang als hij was tijdens de vlucht, werd hij hartelijk ontvangen en kreeg hij een slaapplek, eten en kleding. Het voelde als een warme deken voor hem. Ook kreeg hij hier een uitgebreid medisch onderzoek, medicatie en therapie. ‘Een groot dankjewel aan de gemeente Woerden! En de vrijwilligers doen zo veel voor ons. We krijgen taallessen, hulp bij het vinden van werk, kinderen kunnen naar school. Je leert hoe dingen hier werken en dan voel je dat je er niet alleen voorstaat.’
‘Blijf ons helpen, zodat wij blijven volhouden!’
Hoop en zorgen
In de hoek van de ontvangstruimte waar we hem spreken staat een scootmobiel. Alex zijn ogen gaan stralen als hij vertelt hoe dit vervoersmiddel zijn leven verandert. De slogan achterop zijn ‘maatje’ karakteriseert zijn levensinstelling: ‘This is the Way’. Dit is voor hem de manier om aan het normale leven deel te nemen. Hij kan nu zelfstandig boodschappen doen, naar instanties, revalidatie en hopelijk binnenkort ook naar zijn werk gaan. Dat geeft hem grip en hoop. Ook bezocht hij met Kerst een kerk in Woerden om zich onderdeel te voelen van de samenleving hier. ‘Daar ging rust van uit. Ik had het gevoel dat er iemand is die ons helpt in onze situatie. Daar wil ik vaker naartoe.’
Hoop en zorgen wisselen elkaar snel af bij Alex. Hij krijgt tranen in zijn ogen als hij vertelt over zijn ouders die hij moest achterlaten in Charkov. Zij wilden hun huis in hun ouderdom niet verlaten. Zijn vader zal hij nooit meer terugzien, omdat hij twee maanden geleden overleed aan complicaties als gevolg van Covid. Nu is zijn moeder alleen temidden van de oorlog. Enkele buren helpen haar en Alex belt zijn moeder iedere dag en doet wat hij kan.
Afhankelijk
Eind vorig jaar was er nog een groot bombardement dichtbij zijn ouderlijk huis. Daardoor was er geen elektriciteit. ‘Mijn moeder zat in het donker en in de kou van de winter, omdat de elektriciteit regelmatig uitviel.’ Charkov was voor de oorlog een moderne stad met zo’n twee miljoen inwoners. Nu zijn veel mensen gevlucht naar elders in Oekraïne of naar het buitenland. De stad ligt nog vaak onder vuur en is daarom niet veilig.
Door de oorlog en de inflatie zijn de eerste levensbehoeften spaarzaam en duur geworden of vallen helemaal weg door bombardementen. ‘Mijn moeder poot aardappelen en kweekt komkommers en tomaten in haar tuintje, want met haar pensioen kan ze zelfs niet voldoende eten kopen. Evenals vele anderen is zij ook afhankelijk van de hulp van vrijwilligers. Zij zorgen voor water, voedsel, kleding en zo mogelijk voor generatoren. Ze kunnen daarbij niet zonder de middelen die Westerse organisaties leveren aan lokale distributeurs.’
Volhouden
Alex is ontroerd als hij zegt: ‘Heel erg bedankt voor wat jullie al hebben gedaan! Absoluut amazing! Maar alsjeblieft, we moeten volhouden, dus blijf ons helpen! Het is zo belangrijk om lokale vrijwilligers en mensen in de frontlinie te blijven voorzien van hulpgoederen. Jullie steun is een enorme bemoediging en aanmoediging om niet op te geven. En vergeet niet, het gaat om de toekomst van ons allemaal!’
Zoals Alex zijn er zovele Oekraïense vluchtelingen die zich dagelijks zorgen maken om hun dierbaren in hun land dat nog steeds in oorlog is. Mede dankzij onze bijdrage hebben ze de moed om vol te houden.
Help jij mee om aan deze noodkreet van Alex te blijven beantwoorden? Vul een voedselpakket, lever hulpgoederen in of doneer. Op S.O.S. Ukraine is uitgebreider omschreven hoe jij kunt helpen.
Help mee en ondersteun Oekraïense vluchtelingen