We spreken met Lindy Korsuize die 14 maanden als vrijwilliger werkzaam was in het vluchtelingenkamp op het Griekse eiland Lesbos. Hiervoor studeerde ze Logistiek Management in Utrecht, maar ze besloot dit te pauzeren en zich in te zetten voor een ander.
Terwijl vrienden zich bezighouden met een huis kopen of een nieuwe baan, kiezen Lindy en haar man ervoor om een andere kant van de wereld te beleven en hier een steentje bij te dragen. Via vrienden komen ze terecht bij Christian Refugee Relief, een Nederlandse hulporganisatie die in het kamp onder de vlag van Eurorelief werkt. Na kort wikken en wegen besluiten ze voor een jaar te vertrekken naar Lesbos, waar dagelijks nieuwe vluchtelingen aankomen.
Op Lesbos werkt Lindy in het begin als shiftleader. Ze zorgt ervoor dat iedere vrijwilliger aan het begin van de dag een taak heeft. Taken als kleding uitdelen aan vluchtelingen die net gearriveerd zijn, educatie, voedsel uitdelen, activiteiten organiseren voor mannen en vrouwen of onderhoud. Daarnaast houdt ze contact met de vrijwilligers en kan ze opgeroepen worden in acute situaties.
Naast haar taak als shiftleader, draagt Lindy verantwoordelijkheid voor logistiek (ofwel ‘acquisitions’) want er zijn veel hulpgoederen nodig en dit moet goed georganiseerd worden. Wanneer er specifieke spullen nodig zijn, neemt ze contact op met partnerorganisaties, waaronder GAiN. Dan gaat het bijvoorbeeld om kleding, luiers en hygiëne-artikelen voor het winkeltje waar gratis artikelen beschikbaar zijn.
Hierin ervaart ze dat God het werk leidt: “Als wij iets nodig hadden en ik GAiN daarvoor benaderde, dan kon het voorkomen dat Karin Elshout (verantwoordelijk voor Logistiek bij GAiN) antwoordde dat het net toevallig de dag ervoor was binnengekomen. Ook het omgekeerde kon gebeuren: dan belde Karin ons of wij iets nodig hadden waar zij geen bestemming voor had en wat wij juist goed konden gebruiken! Maar dit is geen toeval. Er waren vaak grote uitdagingen, maar bijna altijd kon er geleverd worden. Hierin heb ik echt Gods leiding ervaren.”
Ze vertelt wat de hulpgoederen met mensen doen, en hoe fijn het is om te kunnen bieden wat iemand echt nodig heeft. Zo kon ze een moeder helpen door kleding voor haar kwetsbare baby’tje te vinden.
"Die dankbaarheid in de ogen van de moeder. Dat is echt iets dat je nooit vergeet. Als ze me dagen later in het kamp zag, dan kwam ze naar me toe rennen en gaf ze me een knuffel. Wat heb je haar nou gegeven? Alleen twee sokken en een trui ...
Lindy herrinnert zich een man, die bij zijn vertrek een tasje met kleding achterliet. Op een briefje stond: “Ik ben dankbaar voor wat ik heb gekregen. Nu wil ik het graag doorgeven aan de volgende. Ik wil delen met iemand anders die het nodig heeft.” Dit komt veel voor in het vluchtelingenkamp. Mensen van allerlei landen en van verschillende culturen kijken naar elkaar om. Wat ze gemeen hebben, is de zware vlucht en hoop op een betere, veilige toekomst. Dit vergt veel moed.
Als je met Lindy praat over haar tijd op Lesbos, merk je duidelijk dat ze oog heeft voor haar medemens. Ze benadrukt de kracht die nodig is om te vluchten van alles wat je dierbaar is. “Het zijn mooie en sterke mensen die heel veel risico namen om in vrijheid te kunnen leven. Het zijn mensen zoals jij en ik, die ook hun krachten en talenten hebben.”
Lindy sluit het interview af met woorden die uitdrukking geven aan haar motivatie om naar Lesbos te gaan: “We zijn daar niet heen gegaan om de wereld te veranderen. Want dat dat gaat je niet lukken, maar je kan wel de wereld voor één persoon veranderen.”
